Marian Piechal (1905-1989), polski poeta i eseista. 1928-1930 członek łódzkiej grupy literackiej Meteor, od 1929 również grupy Kwadryga.

W czasie okupacji w Armii Krajowej i Batalionów Chłpskich. 1945-1947 redaktor rozgłośni radiowej w Łodzi, 1965-1969 redaktor naczelny pisma literacko-kulturalnego Osnowa, prezes łódzkiego oddziału Związku Literatów Polskich. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika Poezja (1968-1972), a od 1973 członkiem zespołu redakcyjnego Miesięcznika Literackiego.

Tworzył poezję społeczną, lewicową, ukazując zwłaszcza dolę łódzkiego proletariatu, a także liryki o charakterze historiozoficznym, m.in. w zbiorach: Krzyk z miasta (1929), Srebrna waga (1936), Elegie całopalne (1931), Garść popiołu (1932), Ognie (1958), Punkt oparcia (1965), Poezje (1973). Eseje i szkice literackie, np. O Norwidzie (1973), Mit Pigmaliona (1974), Żywe źródła (1972). Wybór wierszy 1925-1975 (1978).