Jan Twardowski, urodzony w 1915 roku, polski poeta. Żołnierz AK, uczestnik powstania warszawskiego (1944). 1948 przyjął święcenia kapłańskie. 1948-1952 wikary parafii w Żbikowie koło Pruszkowa, od 1952 rektor kościoła P.P. Wizytek w Warszawie. Debiutował na łamach prasy 1935, jego pierwszy zbiór wierszy Powrót Andersena (1937) nawiązywał do poetyki Skamandra. Po wojnie opublikował liczne zbiory poezji, m.in.: Wiersze (1959), Znaki ufności (1970), Niebieskie okulary (1980), Rachunek dla dorosłego (1982), Nie przyszedłem pana nawracać. Wiersze 1937-1985 (1986), Sumienie ruszyło (1989), Taka ludzka (1990), Krzyżyk na drogę (1993), Rwane prosto z krzaka (1996), Bóg prosi o miłość, Niebo w dobrym humorze (1998), Miłość miłości szuka (1999). Utwory dla dzieci, np. Patyki i patyczki (1987), Uśmiech Pana Boga (1991), Kasztan dla Milionera (1993), zbiór anegdot Niecodziennik (1991). Twórczość Twardowskiego cieszy się uznaniem krytyki i wielką popularnością wśród czytelników jako niekonwencjonalny przejaw poezji religijnej, głoszącej radość godziwego życia i solidarność w cierpieniu. 17 września 2000 otrzymał główną nagrodę Sezonu Wydawniczo-Księgarskiego IKAR 2000. Nagrodę przyznano za "wyjątkową we współczesnej literaturze, pełną głęboko humanistycznych treści poezję, przemawiającą do każdego i za fenomen popularności szczególnie wśród młodzieży". 9 marca 2001 został laureatem Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury.