Władysław Broniewski, urodzony 17 II 1897 w Płocku, zmarł 10 II 1962 w Warszawie, poeta i tłumacz. debiutował w 1914 w nielegalnym pisemku niepodległościowym "Młodzi idą". Od 1915 w Legionach Piłsudskiego, 1917 internowany; studia humanistyczne na UW przeswane na czas wojny polsko-bolszewickiej. Na początku lat 20-tych członek Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, a następnie członek Zarządu ZNMS-Życie; sekretarz pisma "Nowa Kultura", związanego z Uniwersytetami Ludowymi; od 1925 sekretarz redakcji "Wiadomości Literackich" (1925-1936); uczestniczył w akcjach lewicy, głównie KPP, m.in. redagując "Miesięcznik Literacki" (1929-1931), na 2 miesiące aresztowany wraz z zespołem redakcyjnym. W czasie wojny we Lwowie, następnie aresztowany przez NKWD i uwięziony (1940-41). Wstąpił do armii gen. Andersa, od 1943 za zgodą dowództwa podejmuje pracę w Jerozolimie jako redaktor techniczny pisma "W drodze". W 1945 powraca do kraju. Wydał tomiki: Wiatraki (1925), Trzy salwy (wraz ze Stanisławem Ryszrdem Standem i Witoldem Wandurskim, 1926), Dym nad miastem (1927), Troska i pieśń (1932), Krzyk ostateczny (1938), Bagnet na broń (1943), Drzewo rozpaczające (1945), Nadzieja (1951); poematy: Komuna Paryska (1929, skonfiskowany przez cenzurę), Słowo o Stalinie (1949), Mazowsze (1951), Wisła (1953); tłumacz poezji m.in. Majkowskiego, Brechta, prozy Dostojewskiego, Gogola.