Adam Asnyk ur. 11 IX 1838 w Kaliszu, zm. 2 VIII 1897 w Krakowie, poeta. Pochodził z rodziny szlacheckiej, syn uczestnika powstania listopadowego. Studiował w Instytucie Gospodarstwa Wiejsiego w Marymoncie, Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie i Wrocławiu. Brał udział w ruchu spiskowym; więziony w Cytadeli (1860), po zwolnieniu wyjechał do Paryża i Heidelbergu. W powstaniu styczniowym należał do obozu "czerwonych" Ludwika Mierosławskiego, a po jego upadku ukończył w Heidelbergu studia z tytułem doktora filozofii. Wtedy też ogłosił w prasie w 1864-65 pierwsze wiersze (lwowski "Dziennik Literacki"), a także t. 1 Poezji (1869). Zamieszkał w Krakowie, podróżował do Włoch, Tunezji i Algierii (1888) oraz na Cejlon i do Indii (1894). Podejmował też wycieczki w Tatry, był jednym z pierwszych członków Towarzystwa Tatrzańskiego. Od 1889 red. naczelny "Nowej Reformy". Chory na gruźlicę wyjechał do Włoch, wrócił zarażony durem brzusznym i wkrótce zmarł. Pochowany na Skałce. Oprócz niezwykle popularnej poezji uprawiał dramatopisarstwo: Gałązka heliotropu (1869), Przyjaciele Hioba (1879), Komedie konkursowe (1888), oraz prozę autobiograficzną: Wśród lasu (1877), Opiekunowie (1882), a także krytykę literacką.