Konstanty Ildefons Gałczyński, urodzony 23 styczna 1905 roku w Warszawie, zmarły 6 grudnia 1953 tamże. Debiutował w 1923 w prasie; związany z grupą poetycką Kwadryga. W 1931-33 przebywał w Berlinie jako pracownik konsulatu; od 1934 w Wilnie, a od 1036 ponownie w Warszawie, związany z redakcją "Prosto z mostu". W okresie okupacji w obozach jenieckich; powraca do kraju w 1946, podejmując współpracę m.in. z "Przekrojem" i "Tygodnikiem Powszechnym" oraz kabaretem krakowskim "Siedem kotów". Po krótkim pobycie w Szczecinie (1948) ponownie w Warszawie. W latach 50-tych krytykowany za indywidualizm i brak "zaangażowania społecznego". Wydał: powieść poetycką Porfirion Osiełek czyli Klub Świętokradców (1929); poematy: Koniec świata (1929), Bal u Salomona (1931), Ludowa zabawa. Komiczniak poetycki (1934), Niobe (1951), Wit Stwosz (1952); zbiory poetyckie: Zaczarowana dorożka (1948), Ślubne obrączki (1948), Wiersze liryczne (1952); cykl tekstów parateatralnych Zielona Gęś (od 1945 na łamach "Przekroju"); felietony Listy z fiołkiem (1946-50); farsę Babcia i wnuczek czyli Noc cudów (1955), a także monologi, wiersze satyryczne, teksty piosenek i tłumaczenia (m.in. Sen nocy letniej Szekspira, 1952).