Edward Stachura, ur. 18 VIII 1937 w Pont-de-Cheury we Francji, zm. 24 VII 1979 w Warszawie, poeta, prozaik, tłumacz, pieśniarz. W 1948 wrócił wraz z rodziną do Polski. Ukończył filologię romańską na UW (1965). Debiutował w 1957 na łamach prasy. Laureat licznych nagród literackich, m.in. St. Piętaka. Dużo podróżował po kraju i zagranicy (Francja, Meksyk, Norwegia, USA, Kanada, Bliski Wschód). Wydał zbiory wierszy: "Dużo ognia" (1963), "Po ogrodzie niech hula szarańcza" (1968), "Przystępuję do ciebie" (1968), "Piosenki" (1974), "Dużo ognia i tak dalej" (1978); opowiadania i powieści: "Jeden dzień" (1962), "Falując na wietrze" (1966), "Cała jaskrawość" (1969), "Siekierezada albo Zima leśnych ludzi" (1971), "Się" (1977), ponadto luźno skomponowaną opowieść-rzekę "Wszystko jest poezja" (1975), zawierającą m.in. programowe wypowiedzi o sztuce poetyckiej oraz dialog filozoficzno-poetycki "Fabula rasa". "Rzecz o egoizmie" (1979), będący podsumowaniem artystycznych i życiowych doświadczeń pisarza. Pośmiertnie: "Poezje wybrane" (1980) i "Poezja i proza" (t. 1-5, 1982). Jeden z najbardziej oryginalnych pisarzy polskich okresu powojennego, idol młodzieży z lat 70. i 80. Wypowiadał się w różnych formach: lirykach, poematach, utworach z pogranicza prozy poetyckiej, refleksyjnej i narracyjnej, sięgając do stylu ballady i gawędy oraz bezpośredniej wypowiedzi odautorskiej na licznych spotkaniach, gdzie grał na gitarze i śpiewał własne teksty (np. "Nie rozdziobią nas kruki"). Dochodził tu do głosu dramatyczny konflikt między potrzebą afirmacji życia, człowieka, natury i elementarnych wartości etycznych, a poczuciem obcości, egzystencjalnego lęku i odrazy do współczesnej dehumanizującej się cywilizacji. Jego bohaterowie, wrażliwi na wszelkie przejawy życia samotnicy, przeżywają dramatycznie swój los jako "włóczęgę bez celu" i bezustanną "ucieczkę przed śmiercią", poszukujący tożsamości bądź w postawie franciszkańskiej pokory wobec życia, bądź w romantycznych gestach buntu przeciw zastanemu światu. Twórca "poezji czynnej". Jego postawa była emanacją młodzieżowych nastrojów tego czasu. Na zachodzie Europy i w USA narastała fala młodzieżowego protestu, aktywizowały się i krystalizowały ideologie Drogi, Miłości i powrotu do Natury, którym patronowali zarówno Marks, jak Chrystus czy Marcuse, Jung, Freud i Fromm. Kończyła się epoka małej stabilizacji - kontrkultura i kultura masowa wkroczyły do salonów i uniwersyteckich katedr. Poeta wędrujący w zielonej bluzie douglasówce, w dżinsach, z chlebakiem i gitarą na ramieniu mieści się w tej scenterii nie tylko z powodu zewnętrznych atrybutów. Jego utwory poetyckie i prozatorskie, jego piosenki wyprzedziły wiele innych publikacji i obiegowych idei młodzieżowej kontrkultury, a dziś są o wiele od nich ciekawsze, bardziej uniwersalne. Tak odbierany był przez młode pokolenie.