szukaj:
strona główna | e-kartki | encyklopedia cytatów | encyklopedia wierszy | RSS
Encyklopedia autorów

[ A |  B |  C |  D |  E |  F |  G |  H |  I |  J |  K |  L |  Ł |  M |  N |  O |  P |  Q |  R |  S |  Ś |  T |  U |  V |  W |  Z |  Ź |  Ż ]

Tuwim, Julian
Julian Tuwim, ur. 13 IX 1894 w Łodzi, zm. 27 XII 1953 w Zakopanem, poeta. Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi studiował w 1916-1918 prawo i filozofię na UW. Debiutował w 1913 wierszem "Prośba". W czasie studiów współpracował z czasopismami "Pro arte et studio", "Skamander" (którego był współtwórcą), "Wiadomości Literackie", "Szpilki", " Cyrulik Warszawski" i in. Współzałożyciel kabaretu "Pikador" oraz kierownik literacki scen - "Qui Pro Quo", "Banda". Po wybuchu II wojny wyjeżdża przez Rumunię do Francji, a następnie do Brazylii, by osiąść na pięć lat w Nowym Jorku. W 1946 powrócił do kraju. W 1951 otrzymał nagrodę państwową. Oprócz poezji uprawiał twórczość dla dzieci, był tłumaczem i autorem licznych antologii. Opublikował m.in. "Czyhanie na Boga" (1918), "Sokrates tańczący" (1920), "Siódma jesień" (1922), "Wierszy tom czwarty" (1923), "Słowa we krwi" (1926), "Rzecz czarnoleska" (1929), "Biblia cygańska i inne wiersze" (1933), "Jarmark rymów" (1934), "Treść gorejąca" (1936), "Kwiaty polskie" (1949), "Polska nowela fantastyczna" (1949), "Księga wierszy polskich XIX w." (1954), "Cztery wieki fraszki polskiej" (1937), "Cicer cum caule, czyli Groch z kapustą. Panopticum i archiwum literatury" (1958), a także "Czary i czarty polskie" (1923) "Polski słownik pijacki i Antologia bachiczna" (1935). Pośmiertnie: "Dzieła" t. 1-5 (1955-1964). Jeden z czołowych przedstawicieli poezji polskiej XX w., członek grupy Skamander, wprowadzał do literatury nowe tematy czerpane z życia codziennego różnych warstw społecznych, posługiwał się chętnie językiem potocznym i kolokwialnym rodzącym się w środowisku miejskim, które dla niego było nosicielem wielkich sił witalnych, postępowych poglądów, a jednocześnie siedliskiem nędzy i chorób (Bałuckie limfatyczne dzieci) oraz kołtunerii. Poeta sięgał też spontanicznie po doświadczenia rosyjskiego futuryzmu i niemieckiego ekspresjonizmu, nawiązywał do twórczości W. Whitmana z jego kultem życia i cywilizacji oraz A. Rimbauda z jego dążeniem do dynamizacji słowa i wizji poetyckiej. Żywiołem tej poezji było miasto, domy, sklepy, ulice i ludzie zwyczajni, pospolici: fryzjer, urzędnik, "straszny mieszczanin", telegrafista ze stacji Chandra Unyńska, chociaż poeta zachwycał się też przyrodą, trawą, zielenią, wiatrem (słynne "Dwa wiatry"). Potem pojawia się coraz wyraźniejsza w tej poezji nuta społeczna, wyrażana w duchu humanitarnego współczucia wobec przejawów nędzy i społecznych nierówności oraz ostra krytyka rzeczywistości, łączona u autora "Rzeczy czarnoleskiej" z postawą zmierzającą do osadzenia własnej twórczości w szerszym kontekście kulturowym (poezja antyku z Horacym na czele), ścisłego powiązania z tradycjami polskiej poezji narodowej (Kochanowski). Julian Tuwim był też autorem znakomitych przekładów z poezji rosyjskiej, zwłaszcza Puszkina (np. "Eugeniusz Oniegiri"), a także twórcą wielu mistrzowskich wierszy dla dzieci (np. "Lokomotywa") oraz autorem licznych tekstów popularnych piosenek i kabaretowych monologów.
Bookmark and Share
Zobacz cytaty tego autora.
Wiersze
1 2 3 4 5 > >>

© 2004-2010 Kontakt. Wszelkie prawa zastrzeżone Regulamin Zgłoś problem/błąd Poleć nas RSS