Słowack Juliusz, 1809-49, poeta i dramatopisarz; najwybitniejszy obok A. Mickiewicza twórca polskiego romantyzmu; syn Euzebiusza i Salomei. Po wybuchu powstania listopadowego 1830-31 wyjechał (III 1831) jako kurier dyplomatyczny Rządu Narodowego do Paryża i Londynu; po klęsce powstania pozostał na emigracji, głównie w Paryżu; 1833-36 przebywał w Genewie, 1837-38 we Florencji, 1836-37 odbył podróż po Włoszech, Grecji, Egipcie i krajach Bliskiego Wschodu; 1842 był członkiem Koła towiańczyków. W 1848 przebywał w Poznaniu (uczestnicząc w wydarzeniach powstania wielkopolskiego) i we Wrocławiu. We wczesnej twórczości nawiązywał do utworów G. Byrona, W. Szekspira i Mickiewicza. W dobie powstania należał do czołowych poetów politycznych (Hymn, Oda do wolności 1831), a po jego upadku stał się jednym z największych twórców generacji romantycznej i powstańczej, wyrazicielem jej rozczarowań i rozrachunków z życiem i historią. Dramaty: Kordian (1834, wyst. 1899), Balladyna (1835, wyd. 1839, wyst. 1862), Lilla Weneda (1840, wyst. 1863), należą do arcydzieł polskiej dramaturgii.