Białoszewski Miron (1922-1983), polski poeta, prozaik, dramatopisarz. Po powstaniu warszawskim wywieziony na roboty do Niemiec. Po wojnie m.in. reporter prasy codziennej. Debiutancki wiersz - Chrystus powstania (1947). Pisywał teksty piosenek i utwory dla dzieci. W 1955 współzałożyciel eksperymentalnego Teatru na Tarczyńskiej (później Teatr Osobny). Zbiory Obroty rzeczy (1956), Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965) przyniosły mu rozgłos, ale także wywołały sprzeciwy. Duży sukces Pamiętnika z powstania warszawskiego (1973). Zbiór utworów dramatycznych - Teatr Osobny (1973). Tomy prozy: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał (1977). Białoszewski uchodzi za jednego z najwybitniejszych polskich twórców awangardowych XX w. Stosuje język odkształcony, oddający "szum informacyjny" życia codziennego i dzisiejszego świata.