Zbigniew Herbert, ur. 29 X 1924 we Lwowie, poeta, dramaturg, eseista. W czasie wojny uczestnik tajnych kompletów gimnazjalnych i uniwersyteckich w konspiracyjnym Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK); brał udział w ruchu oporu we lwowskiej AK. Po wojnie mieszkał w Krakowie, Sopocie, Toruniu, od 1950 w Warszawie. Ukończył prawo i ekonomię w krakowskiej Akademii Handlowej i UMK w Toruniu. Nie brał udziału w oficjalnym życiu kulturalnym okresu socrealistycznego, podejmował różne dorywcze zajęcia w różnych zawodach, głównie jako ekonomista. Debiutował na łamach prasy w 1948 jako poeta. Pierwszy tom wierszy opublikował dopiero na fali popaździernikowej odwilży 1956 - Struna światła, następnie zbiory: Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974), Raport z oblężonego miasta (1984, Paryż), Elegia na odejście (1990, Paryż), Rovigo (1992); eseje: Barbarzyńca w ogrodzie (1962), Dramaty (1970) oraz Martwa natura z wędzidłem. Już pierwsze tomy przyniosły poecie wielki rozgłos, tak w kraju, jak i za granicą, także w środowiskach emigracyjnych. Jego polityczna postawa, tak świadomie powściągliwa wobec tzw. realnego socjalizmu, sprawiła, że nawet najwyżej pod względem artystycznym cenione wiersze Herberta nie doczekały się żadnych nagród w kraju, a licznych międzynarodowych, m.in. Nikolausa Lenaua (1965) i Gottfrieda Herdera (1973). Poeta odbywa wiele podróży po krajach Europy i USA, wygłaszając odczyty o poezji, literaturze polskiej i europejskiej. W latach 70. i 80. stał się Herbert czołowym bardem opozycji wobec rządów krajowych. Autor ten przez krytyków i czytelników postrzegany bywa dwojako: jako poeta kultury, piewca antyku i mitu śródziemnomorskiego oraz dylematów egzystencjalno-moralnych człowieka, bądź jako poeta wielkiej politycznej aluzji. Mało znana do 1956 twórczość Herberta, kiedy to mógł ukazać się jego spóźniony tom debiutancki Struna światła, wiąże się z odrodzeniem poezji polskiej, jakie dokonało się po tzw. październikowym przełomie politycznym w Polsce. Podkreśla się szczególnie wielkie uwrażliwienie tej poezji na konflikty moralne epoki totalitarnych systemów polityczno-społecznych oraz współczesnych doświadczeń cywilizacyjnych, ukazywanych tu najczęściej w perspektywie lub w kostiumie historycznym, uniwersalnej wymowie, za pomocą wielkiej metafory, paraboli i aluzji poetyckiej. Tworzywem są tu zarówno stare mity kultury i tradycji śródziemnomorskiej, dzieła sztuki, znane postacie historyczne i literackie funkcjonujące w roli symbolicznej, jak też i elementarne zjawiska życia i "natury" przedmiotów jako punkt wyjścia do rozważań o paradoksalnej naturze bytu (np. w tomie Studium przedmiotu). Istotnie "struna światła" tej poezji rozświetliła "ciemności" kryjące socrealistyczną poezję owego czasu. Postawa Herberta wobec świata i wobec sztuki łączy bowiem w sobie szacunek dla tradycji kultury z nowoczesnością poetyckich środków wyrazu, zainteresowania filozoficzne z prostotą języka, skupienie się na problematyce moralnej i egzystencjalnej ze zmysłem ironii i humoru oraz przekory wobec pewnych tradycyjnych tematów i rekwizytów sztuki. Do najwybitniejszych osiągnięć poezji Zbigniewa Herberta należy cykl Pan Cogito.