To rzecz ludzka!...

Wszystko mi tu łamkie, kruche,
Gdzie obrócę dłoń, ruina.

Wieją wiatry na posuchę,
Na posuchę iłknie ślina.
We mnie, w świecie - grób: dwa słowa!
Umiem trzecie...

           Grabarzowa
Dłoń - żelazem je dokończy.
Potem dziady w chór zanucą,
Może w czarnej kto opończy
Przyjdzie, słowo z piaskiem rzucą,

Boleść z szatą, a w dwa roki,
Kwiat się rzuci modrooki,
A w pięć roków dąbek, potem...
At! czy warto marzyć o tem?!
(...)