I

Niewidzialny poemat oddechu!
Wszechświat, co wciąż wymienia
z moim byciem. W rytmicznym pośpiechu -
przeciwwaga, powołująca mnie do istnienia.

Pojedyncza fala: dla fal
ja, to miarowe morze;
najoszczędniejsza z wszystkich morskich dali -
zdobyte przestworze.

Ileż tych punktów w przestrzeni mi przypomina
to, co było już we mnie. W niejednym wietrze
mam swego syna.

Moich jeszcze miejsc pełne, czy się do mnie
przyznasz, powietrze?
Koro, gładka niegdyś jedwabiście,
Słów mych obłości i liście.

Adam Pomorski