Piosenka niekochanego (fragment)

(...)

O Droga Mleczna płyń siostrzyco
Białych strumieni ziem Chanaan
Kochanek białych w mgle zachwyceń
Zgrajo topielców niekochana
Ciągnij za nią ku mgławicom

Przypadku wiodą nas demony
Tak jak zaśpiewa im firmament
I zatracone wiol ich tony
Wpędzają nas w taneczny zamet
Tyłem na zboczu zawieszonych

O losy nieodgadłe losy
Królewski ród obłędem tknięty
I gwiazdy drżące w chłodzie nocy
I w loóżkach niby to kobiety
W pustyniach co z dziejami rosły

Czy regent stary książę Luitpold
Rządzący dwóch szaleńców państwem
Nie załka nocą o tym myśląc
Kiedy robaczki świętojańskie
Będą świeciły smugą mglistą

W kasztelu kasztelanki nie ma
Z barki się barkarole niosły
A ona chyląc sunęła
Białym jeziorem w tchnieniu wiosny
Jak łabędź mrący jak syrena

Raz w srebrnej wodzie król utonał
Potem z ustami otwartemi
Wypłynął sobie inną stroną
Aby bez ruchu spać na ziemi
Z twarzą ku niebu obroconą

Słońce twe czerwcu żarem lutni
Zbolałe palce moje parzy
W malignie melodyjnej smutnej
Wędruję przez mój piękny Paryż
Gdzie życia żal mi tak okrutnie

Długie niedziele tu odmierzam
I katarynka łka w pobliskich
Podwórzach szarych pełnych pierza
Kwiaty się chylą na paryskich
Balkonach jak pizańska wieża

Paryski wieczór spity dżinem
Rozpala się elektrycznością
Zielony tramwaj trze szyny
Ten ognik nad popielną kością
Wydzwaniający szał maszyny

W kawiarniach gęsto zakopconych
Zawodzą miłość swą cygany
I chrypią nucąc ją syfony
I kelner ścierką przepasany
Do ciebie ciebie utraconej

Kochana znam królowych treny
Żale mych lat bijących w niebo
Hymn niewolnika do mureny
Romancę znam niekochanego
I znam piosenki dla syreny

(Adam Ważyk)