(na dworcu głównym)

Przeżyliśmy, co tylko można było mieć
- śmierć także. I pijemy znów to nędzne piwo.

Znów najnudniejszy refren najgłupszej piosenki
bezsenny, nie dający nam odpocząć lęk.

Siedzimy czy chodzimy - zawsze sam na sam
z bólem bezmyślnym jak koszmarny zegar.

I znów my, chociaż zawsze lepiej urodzeni,
sami świecący lecz nieoświeceni,

strachem cuchniemy aż tak, że policja
woli nie zbliżać się - żeby nie rzygać

choć my prosimy krzykiem i gestami,
by nas zabrali - bo się śmieje lud,

(uświadomiony nie wierzący w cud)
że my nie mamy czym za piwo płacić.

Zobacz inne wiersze tego autora.