Kochankowie

Ledwo dziewczyna przyszła z daleka -
   Dreszcz go obleciał szkrzydlaty.
Zatrzepotała martwa powieka -
   I z grobu wyjrzał na światy.

"Dobrze, żeś przyszła! Gniję daremnie,
   Własnego niepewny cienia!
Gdziem jest, że oto - nie ma mnie we mnie?
   Są tylko moje cierpienia.

Powiedz - schylona ponad mogiłą -
   Śpiącemu w mogił obłędzie -
Gdzie się podziewa to, co mną było,
   A nigdy już nie będzie?"

Nic nie odrzekła w trwodze dziecięcej,
   Lecz martwa padła na wrzosy.
Pewno kochała o wiele więcej,
   Niż myślał - kusząc niebiosy.

Padła w ustroniu ojesieniałem,
   Gdzie kwiatom - straszno różowieć -
By kochankowi całym swym ciałem
   Dać tę jedyną odpowiedź!