Przez świat sławny mój Polaku,
Dla wolności jedynaku,
Po tobie, bo w grobie
Niewola, niedola.

Męstwo Marsa za Feliksa,
Złota wolność za Feniksa
Cię dała, witała
Dość dawno - to jawno.

Orły w herbie biorą góry!
Z gór strącają Park pazury,
Na spony obrony
Nie dojdą, w dół pojdą.

Śmierć papuga lada jaka
Uczy gadać twego ptaka:
"Tu ślisko, grób blisko;
Gnij nisko, orlisko!".

Ej, Polaku, orli ptaku,
Nie ulecisz na rumaku:
Śmierć sidłem, wędzidłem
Uchodzi, dogodzi.

Choć żółwiowe sprzęgaj cugi,
Gdy przysądzą fatów rugi:
Pospieszysz, ucieszysz
Tą jazdą, gdzie gniazdo

Ci pokażą tarte dęby,
Co piłują twarde zęby.
Sośnina, osina
Naznaczy, okraczy.

Cny narodzie, grób cię bodzie;
Śmierć niezbita, niepolita
Powoli niewoli,
W swe łyka zamyka.

Czy ty orzeł, czy ty kawka,
Wkrótce zdłabi kaszel, czkawka
Śmierć szyję zaszyje,
Zawali, obali.

Mój Litwinie, w dobrej minie
Junak z ciebie, nim w pogrzebie
Śmierć kroczy, utroczy
Pogonia bez konia.

Wszak mawiają, a nie bają:
Ciesząc żądze, po pieniądze
Do Litwy bez bitwy.
Bądź złoty z liczb cnoty!

Jak bez słońca nikną farby,
Tak bez cnoty giną skarby:
Z Polaka żebraka
Kto sądzi, nie zbłądzi.

Z ostrożnością z twą wiecznością
Mało wiele powiem śmiele:
Cnót ile, dóbr tyle
Zyskałeś, wskórałeś.

Niestatecznie, choćbyś wiecznie
Nabył dobra, gdy niedobra
Fortuna, twa truna,
A zbiory jak wiory.

Zobacz inne wiersze tego autora.