Jak ptak w koronie wpółmartwego drzewa,
bo już się śmierci pozwolił ugłaskać
i w leszczynową fujarkę czas wśpiewał
jeśli Pozwolisz - co łaska co łaska,

tak dzień się żegna, nie myśli o świcie,
nie przewiduje jutrzejszej pogody -
już zakosztował: i słońca w zenicie,
i razów deszczu, i doczesnej zgody

wzorców na słowa nieprzetłumaczalnych.
Wszystko w jedności: powszedniość z niedzielą,
woda, powietrze, kruchość grani skalnych
i dzień, bo z nocą jedno łoże dzielą.

Zobacz inne wiersze tego autora.