gadają sobie w poczekalni
poeci oraz prozaicy
obecni ale nierealni
że tak wygodnie tu się byczyć

wiersz się położył patrzy w zenit
aż mu wylazły z orbit białka
wieczorem przejdzie gdy się w ciemni
wywoła z kliszy żółtko jajka

proza jak zwykle rozwleczona
niczym skarpetki od teściowej
dziurką na pięcie przerażona
lezie do góry - zaszła w głowę

gdzie wciąż łatają nowe sieci,
bo czas połowu bliski, bliżej
proszę kolejno: muzy dzieci,
strusie, pingwiny, piersi wyżej
płoną poliki od gorączki.

i pobrzękują pasków sprzączki.

Zobacz inne wiersze tego autora.