są pospolitych rzeczy ludzkie miary,
iż wszystko wokół czas w sobie zawiera:
zegar jąkała z kukułką wpół słowa,
bo już łańcuchy wagi zardzewiały,
pusta altana, dziupla ogrodowa
i bez gołębi milcząca woliera.

kredens kuchenny, bo to ważny mebel,
pachnący wewnątrz żytnim swojskim chlebem,
niczym matczynej ciepłej dotyk dłoni
i widok z okna na połonin bezkres.

ślady mądrości w skromnej biblioteczce
odnalezione, gdy się za czymś szpera
- w czynach zawarte idee Woltera.

I coś takiego, co w sercu zostaje
- najprostsze z prostych - człowiecze nawzajem.

Zobacz inne wiersze tego autora.