Kocham ziemię i łopot jej sztandarów zielonych,
Kocham wodę i fal jej chlupocącą gawędę,
Kocham błękit, co owiał świat powietrznym kokonem,
I dal czarną poza nim, przeszywaną gwiazd pędem.

Kocham ogień drgający, który tworzy i niszczy,
Którym bryły słońc płoną, który strzela z chmur gardeł.
Kocham życia żywego płomień - płomień najczystszy -
Gdy kołysze się ciszą i gdy krzyczy rozżarty.

Kocham całą tę sprawę nie nazwaną, jedyną,
W której ja - pył człowieczy - także udział swój biorę.
Czuję głąb jej zrośniętą z mej istoty głębiną,
Zatopioną w wszechświata nie kończącą się glorię.

Zobacz inne wiersze tego autora.