Czerwone plamy biel słów połatane pięknie
krawieckie przypadłości wodzów w stogu siana
za krzyż za wiarę za nić za barwy posępne
za tę przebiegłość ludzką zaogniona rana

lecz czy to przez ułomność czy wyrachowanie
klucz zamek i kołatka u szyi wisząca
jak w stadzie przewodnika wypalone znamię
im dalej tym z postępem byle bliżej słońca

a pory roku ponoć jeszcze tam w skafandrze
i odlot z pigułkami im mniej tym poręczniej
wariantów w psychologii tyle ile zdarzeń
serpentyn człowieczeństwa kosmologii krętej

więc w sferze niepewności ziemskiej atmosfery
odpowiedź jednoznaczna? - Kto jest i był szczery.

Zobacz inne wiersze tego autora.