Amor i czaszka

Stara winietka

Na czaszkę ludzkości wsiadłszy
        Anioł rozparty,
Profan, jak z tronu z niej patrzy
        I stroi żarty.

Dmucha rój baniek skrzydlaty,
        Każda lot bierze,
Jakby ścigała gdzieś światy,
        W sinym eterze.

Wątły, świecący glob fruwa,
        Chyżymi loty,
Pęka - i tchnienie wypluwa,
        Niby sen słoty.

Za każdą bańką głos czaszki
        Słyszę, jak jęczy:
"I kiedyż koniec igraszki
        Dzikiej, szaleńczej?

Bo to, co ciskasz w przestworze,
        Tak lekko, śmiało,
To mózg mój, zbójco, potworze,
        Krew ma i ciało!"

Adam M-ski