Adam Mickiewicz ur. 24 XII 1798 w Zaosiu pod Nowogródkiem, zm. 26 XI 1855 w Stambule, największy poeta polski. Pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej, wcześnie osierocony przez ojca (1812), po studiach na Wydziale Literatury Uniwersytetu w Wilnie w 1819-23 uczył w szkole powiatowej w Kownie. Podczas studiów współzałożyciel Towarzystwa Filomatów (wraz z Janem Czeczotem, Tomaszem Zanem i in.), oskarżony o udział w związkach młodzieży, aresztowany i więziony w Wilnie (na przełomie 1823-24), skazany na zatrudnienie w guberniach centralnych w 1824 opuścił Litwę; po krótkim pobycie w Petersburgu, a następnie w Odessie, w 1825-28 w Moskiwie. Dzięki pomocy przyjaciół rosyjskich otrzymał paszport i wiosną 1829 opuścił Rosję, aby po trwającej półtora roku podróży po Europie (m.in. Berlin, Drezno, Włochy, Szwajcaria, Paryż) i po nieudanej próbie przedostania się do powstańczej Polski osiąść w Paryżu. Przebywa tu z niewielkimi przerwami (m.in. wykłady w Lozannie, 1839) od lipca 1832. W 1840 obejmuje katedrę literatury słowiańskiej w Collége de France. W 1841-46 związany z Andrzejem Towiańskim i jego kręgiem "Sprawy Bożej" (w 1844 władze francuskie zawiesiły go w czynnościach profesora ze względu na polityczną wymowę wykładów, a w szczególności na zarzut o propagowanie towianizmu). Aktywnie włączył się w wydarzenia Wiosny Ludów, tworząc Zastęp Polski przy walczącej o wolność Lombardii, a w Paryżu redagując "Trybunę Ludów" (pismo zawieszone przez władze). W 1851 poddany nadzorowi policyjnemu, od 1852 pracownik w Bibliotece Arsenału. Zmarł prawdopodobnie na cholerę, po przybyciu do Stambułu, gdzie zabiegał o wzmocnienie formacji polskich, mających u boku Turcji walczyć z Rosją. W 1890 sprowadzenie trumny do sarkofagu na Wawelu stało się manifestacją patriotyczną.