Jan Lechoń (właśc. Leszek Serafinowicz), ur. 13. III. 1899 w Warszawie, popełnił samobójstwo 8. VI. 1956 w Nowym Jorku, poeta, jeden ze współtwórców grupy poetyckiej Skamander. Podczas studiów polonistycznych na UW współredaktor czasopisma "Pro arte et studio"; w 1918 wspólnie z J. Tuwimem i A. Słonimskim utworzył kawiarnie poetów "Pod Pikadorem"; w latach 1926-29 redaktor tygodnika satyrycznego "Cyrulik Warszawski". Od 1930 attache kulturalny w Paryżu, od 1940 na emigracji w Nowym Jorku (tu m.in. redaktor "Tygodnika Polskiego"). Swoją poezją nawiązywał do obywatelskiej tradycji literatury. Po okresie młodzieńczych prób o charakterze satyrycznym opublikował głośny tom Karmazynowy poemat (1920), zawierający zaledwie 7 wierszy, m.in. Mochnacki, Pani Słowacka, Jacek Malczewski. Osiągnięta w tych utworach wirtuozeria poetycka spotkała się z powszechnym podziwem; następny tomik ukazał się dopiero po 4 latach: Srebrne i czarne (1924). Lechoń zmierzał do utrzymania wysokiego poziomu swej twórczości, popadając często w stany załamania psychicznego. W swoich utworach uzyskiwał jedność klasycznej formy z romantycznym zaangażowaniem uczuciowym, dając pełne rozmachu wizje narodowej przeszłości i paraboliczne przypowieści o świecie.