spójrz wokoło - są sprawy ludzkiej codzienności
widziałem jak się drzewo w drzewie zakochało
przemyśliwałem czemu niezmierzalnie mało
uchroni przed upadkiem i czy to z miłości

buk stary co koronę liście opuściły
(a pień - jak drętwa noga - pozbawiony soków)
ujął w ramiona uschłe i trwają na stoku
w tej groteskowej pozie przyciągania siły

przyjrzałem się obłokom chwilę przed świtaniem
wyglądały jak ptaki bez klucza kluczące
w postrzępionych ubraniach na przekwitłej łące
i wchodziły w horyzont z tym niedomaganiem

oglądałem w potoku lustrzane odbicie
odpływało bezkształtne z receptą na życie.

Zobacz inne wiersze tego autora.