Wiatrak - Wiesław Musiałowski Jeszcze z Zefirem na wzgórzu zbytkuje
w kulawym młynie podpartym drągami
jeszcze półskrzydłem obwisłym wachluje
chwasty wyrosłe pomiędzy żarnami.
Choć go obłapia pod żebra przegniłe
w tańcu straceńców zmurszałym ramieniem
wszystko wokoło pokrywa się pyłem
nieświadomości swych członków spróchnieniem.
Choć rozdmuchuje współżycia trociny
spadłe na glebę z klepsydry przetrwania
w drewnie osiadłej owadziej rodziny...
czas przeobrażeń, to czas umierania
jeśli w łańcuchu obiegu materii
nagle zabraknie przypływu energii. Dodane przez: pmusiaowski
|