ANDRZEJOWI T.

I

komu w drogę temu trzeba gwoździ
wbitych sprawnie, jeśli przyszła pora
a i z łąki - choćby tylko goździk.

II

chociaż ich tyle, ile na zagonach
prawie zrównanych z pochyłością stoku,
by nie zrozumieć, jak ta ziemia kona,
ile z niej owsa starczy do obroku;

bo na tej ziemi mieszkał Bóg bez domu
- bezdomny częściej, niż z domu wygnany:
czasem potrzebny, lecz czasem nikomu
nie wiedzieć po co - bardziej obeznanym.

a On - jak zwykle - bez żadnej obrazy
spogląda nadal, nawet bez zdziwienia,
że tak podobne są Jego obrazy,
iż pewnie nie ma wątpliwości cienia.

III

zapewne, ale : ciężar tego krzyża
nikt ciągle nie wie, jak go najlżej dźwigać.

Zobacz inne wiersze tego autora.