Jesteś tak złota
jak przepołowione ziarenko zboża,
które stapia się znów barwą w całość.
Jesteś tak biała jak jasny deszcz,
uderzający poprzez leniwie rozchylone kwiaty,
które zwisają gęstymi pękami
z czarnych kończyn konarów jabłoni.

Czy miód destyluje się takim zapachem
jak twoje promienne włosy?
Dla twojej twarzy jest tak jasny jak deszcz,
który kładzie się czysto na białych
plastrach miodu,
nasączając swym blaskiem białe woski,
więc włosy na twoim czole
odrzucają światło, wstępując w krainę
cienia.

(tłumaczenie: Michał Popławski)

Zobacz inne wiersze tego autora.