Światło przechadza się
od brzegu do brzegu,
od kwiatu do kwiatu -
hypatikus i głęboka szczelina
rozszerza się w świetle
księżyca;
gdy płatki zwijają się do wewnątrz,
a niebieskie koniuszki skłaniają się
ku niebieskim sercom,
wtedy kwiaty są zagubione.

Pączki dereni pogrążają się
w spokojnej bieli,
lecz cienie korzeni
nastawiają swe żądła.
Ciemność pełznie od korzenia do korzenia,
każdy liść
szatkuje na trawie inny liść,
cień poszukuje cienia
- wtedy liść i jego cień są zagubione.

(tłumaczenie: Michał Popławski)

Zobacz inne wiersze tego autora.