Jak pasemko luźnego jedwabiu rzucone na ścianę
Ona kroczy ścieżką wzdłuż barierki w Ogrodzie Kensingtońskim,
I częściowo umiera
na pewien rodzaj emocjonalnej anemii.

A wszędzie dookoła kłębi się motłoch
brudnych, krzepkich, niezniszczalnych bahorów wielkiej nędzy.
One wezmą we władanie świat i niebo.

Na niej kończy się wszelkie wychowanie.
Jej znudzenie jest znakomitością i zbytkiem.
Chciałaby, aby ktoś odezwał się do niej choć słowem,
I prawie że się boi, że to ja
popełnię tę niedyskrecję.

(tłumaczenie: Michał Popławski)

Zobacz inne wiersze tego autora.