1

Światło dzienne, co mieszka w zimnej kości świtu,
miewa niekiedy adres tymczasowy w kości
Ponurego przestępcy, którym jestem ja.

2

Chleb powszedni, który się nie lęka dzielenia,
Głodu, ognia; którego nie można rozstrzelać,
Przecież przez żołądkowy trawiony jest kwas.

3

Dobra matka, co wstydzi się rosłego syna,
Kultywując kurewstwo po to, by zatrzymać
Młodość, wszak wreszcie musi potknąć się o śmierć.

4

Miła ojczyzna, nawet nie mit, lecz domena
Zza krat każdego nieba, bram wszelkiego piekła
Niespodziewanie we śnie dopomina się

5

Uczciwe społeczeństwo, które mnie wyklucza,
Nawet nie wie jak wielu głosów w sobie słucham
Prawdziwy naród mając u siebie we krwi.

6

Słowo polskie, plugawa gazetowa mowa,
Jeśli cenzurze wymknąć się niekiedy zdoła,
Nieregulaminowo i tak wdzięcznie brzmi.

Zobacz inne wiersze tego autora.