Poezja
powstaje z samotności
której się wstydzimy
albo
której wciąż nie przyjmujemy
do wiadomości
która jest ponad wszystkim
choć na co dzień blaknie (na moment,
oczywiście tylko na moment) w obliczu byle wszystkiego

dawniej
tej samotności mieliśmy
wiele do zawdzięczenia mieliśmy
świadomość że z niej zrobimy wiersz
że bez niej trudno byłoby pisać

dzisiaj cena wydaje się zbyt duża
wciąż pytamy czy było warto

całe to nasze życie
jest przechodzeniem
z amatorstwa na zawodowstwo
z taternictwa na alpinizm
i tylko te zimne skały te mrozy
coraz bardziej parzą

ze wspinaczki do wiersza
nie ma odwrotu
poezja staje się coraz piękniejsza
samotność staje się coraz bardziej ponaglająca

w górze to samo co i w dole -
otchłań
i jeśli śmiech nie znika z twarzy
to tylko dlatego
że już naprawdę nie ma się z czego śmiać
a płacz na tych wysokościach byłby
po prostu żartem złym żartem
może nawet - upadkiem?

Zobacz inne wiersze tego autora.