Takie przypadki - jak ludzie, co mężnie w zapasy wciąż stają twardzi, bez żalu, niezmiennie, bo ziemia miarowo się kręci licząc godziny, i zmarszczki na twarzach - mozolnie jak zegar.

Kogut, co budzi o piątej: do stajni, obory i chlewa
rano, w południe, wieczorem - od dziecka, miarowo, do śmierci.

Siądą na chwilę pod wiązem, zbożowej napiją się kawy,
chlebem zagryzą razowym pomniejsze uciechy i troski,
kości zdrętwiałe przeciągną, aż trzeszczy kręgosłup i stawy nucąc radosną melodię o szczęściu - niezwykle im swojską.

Jeszcze nie idą do domu, bo puklerz księżyca się bieli
nisko nad polem "bitewnym", a oni - są karni jak wojsko.

Dymy się snują niebieskie i kładą obrusem nad wioską
- znak, że matula już warzy kolację na szpyrce - żur krzepki aby po pracy mieć siłę na tańce, swawole i dziewki.

Pszczoły przy oczku do ula żegnają się ciepło ze słońcem
pełne nadziei, że jutro poranek - pachnący jak kielich -
czule rozchyli swe płatki kwitnących ogrodów na łące.

Zobacz inne wiersze tego autora.