Przy polnej drodze brukowanej kurzem
co wiatr nim włada i w warstwy układa
czasem napotkasz malarza artystę
gdy w wiejski pejzaż odbywa podróże

to wydobywa z mieszka wyobraźni
paletę barwną biorąc w dłonie czyste
pędzel i w farbie zanurza powoli
jakby chłop prosty pług lśniący w swej roli

najpierw tło stali zatapia w tym płótnie
i delikatne ciągnie bruzdy brązu
chabrową miedzę z seledynem wiązu
gdzie pochyloną pod krzyżem pokutnie

w krasiastej chustce babinę zgarbioną
Chrystus przygarnia w rozpięte ramiona
dachu słomianą strzechę posiwiałą
na kalenicach drewnianych omszałą

i smugę dymu która jak strzelił
- zmierza wprost w niebiosa
wróżąc pogodny wieczór i poranek
kiedy traw kępy perli gęsto rosa

a purpurowe baranki wplątane
w ciemnozieloną horyzontu ścianę.

Zobacz inne wiersze tego autora.