Jakiś ty piękny motylu
lecz smutno spoglądasz z gabloty w pozie umarłej
na skrzydłach sierpniowej do lotu ochoty

żaden już podmuch najlżejszy
nie zdoła cię dźwignąć z niebytu lekko jak pyłku
drobinę
i unieść w objęcia błękitu
żaden już promyk nie muśnie
twych skrzydeł rozwartych szeroko - jesteś jak tęcza
bez słońca
przygasła na czarnym obłoku

żaden cię wiąz nie ugości nektarem
na pierwsze śniadanie żaden cię wiatr nie zaprosi
do tańca na leśnej polanie

gdybyś był paziem królowej
kochałbyś ogrody różane blisko pałaców
i tronów
lecz tobie te kwiaty nieznane

ale pociechą
że możesz zza szyby popatrzeć naprzeciw-tam przyszpilony
żeglarek na szczyty też nigdy nie wzleci.

Zobacz inne wiersze tego autora.