Pożegnał się ten z rozumem,
Kto dwór zwał łask wielkich tłumem:
Tam łaski jak trzaski
Latają, w łeb dają.

W obietnicach złote góry,
W skutku kruche łask farfury.
Pan dworski kot morski:
Choć mowny, nie łowny.

Z domu wiedzie dość paradnie,
Lecz wyjedzie oklep snadnie:
Stół chiński, koń fiński
Zakaty, strokaty.

Ty dworaku nieboraku,
Kręcipięto, by nie wzięto,
Patrz nieba, coć trzeba,
Uważaj, poważaj.

Tam wiek tracić młodym fama,
Lecz w sumnieniu znaczna plama:
Gdy młodzi co szkodzi,
To dbają, chwytają.

Dworskie mody, polityki
Łacno łamią cnoty szyki,
W nich smaku jak w raku:
Bez cnót nic! Będziesz fryc.

Złych kompanów straszne roty,
Z nich cię bierze grzech w obroty.
Niecnota hołota,
Kolega dolega.

Ze złym liga w długim czasie
Trzyma serce jako w prasie
W niedoli, swywoli,
Złe kluby do zguby!

Nie dasz danku farbie z kretą:
Dwór bez cnoty nie zaletą.
Maniery, cnót cery
Są probą, ozdobą.

Własnych fortun dwór podszewką
Być mienisz: lecz tą polewką
Choć żyjesz, nie styjesz -
Wszak długi w zasługi.

Kręci wirem świata morze,
Paliwoda tyś we dworze,
Szeptami, plotkami
Dość sprawny i jawny.

Latasz wszędy, gdzie nie proszą,
Szczęścia skrzydła cię unoszą:
Ktoś mydłem, ty skrzydłem
Cię zdradzisz - źle radzisz.

Z fortun kołem mózg się kręci,
Fatów obrót nie w pamięci.
O kołku, być w dołku -
Z fortuny do truny.

Nie nasycą tany dworów,
Milsze tony świętych chorów:
Tak wiecznie bezpiecznie.
Ta rada nie zdrada!

Więc co żywo skocz ochoczo,
Za instynktem szłapio, kroczo,
W niebie dwór, świat plew wór,
Tam meta zaleta!

Na dworskiego polityka
Nie igraszka jest motyka!
Łopata, gdzie chata,
Pokaże i skaże.

Zobacz inne wiersze tego autora.