Aleksander Puszkin, ur. 28 V 1799 w Moskwie, zm. 29 I 1837 w Petersburgu, poeta, także dramaturg i prozaik, którego twórczość, początkowo pozostająca pod wpływami klasycyzmu, wprowadziła literaturę rosyjską w krąg oddziaływania wzorców romantycznych. Pochodziła z bojarskiego rodu, absolwent elitarnego Liceum w carskim Siole. W pierwszych latach twórczości zdobył szybko sławę jako autor wierszy ulotnych o wolnościowej wymowie politycznej (m.in. oda "Wolność", 1817), które krążyły w odpisach, powodując pierwsze "nieoficjalne" zesłanie Puszkina na Kaukaz. Przed opuszczeniem Petersburga Puszkin ogłosił swój pierwszy poemat "Rusłam i Ludmiła" (1820), będący świadectwem fascynacji bajronizmem, potwierdzanej kolejnymi utworami o podobnym charakterze powstałymi na Kaukazie. Pozostając w kręgu oddziaływania rewolucjonistów szlacheckich, choć bezpośrednio nie uczestnicząc w spisku dekabrystów, swoją poezją przygotował społeczny grunt dla powstania. Wezwany przez Mikołaja I przez pewien czas ulegał złudzeniom co do intencji caratu; ponownie oddany pod nadzór policyjny, pilnowany przez cenzorów (funkcję głównego cenzora spełniał wobec Puszkina car), zginął w sprowokowanym pojedynku. W każdej z uprawianych przez siebie dziedzin twórczości pozostawił dzieła, które wpłynęły na rozwój techniki literackiej: romantyczny dramat " fresk o narodzie rosyjskim, "Borys Godunow" (1824), cykl tzw. małych dramatów (m.in. "Mozart i Salieri", 1832), powieść poetycką "Eugeniusz Oniegin" (druk całości 1833), powieść obyczajową "Dama pikowa" (1834), cykl bajek nawiązujących do poezji ludowej (m.in. "Bajka o Popie ie jego parobku Jełopie", 1830),powieść historyczną "Córka kapitana" (1836), poemat historyczny "Jeździec miedziany", a także liczne utwory nowelistyczne i liryczne.