Bolesław Leśmian (właść. Lesman), urodzony prawdopodobnie 22 I 1877 w Warszawie, zmarł 5 XI 1937 tamże, poeta, prozaik, eseista, tłumacz. dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Ukrainie; w Kijowie ukończył studia prawnicze (1901). Przebywał we Francji 1903-06 i 1912-14. W czasie mieszkał w Łodzi, gdzie był kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Od 1918 pracował jako notariusz w Hrubieszowie i Zamościu. W 1933 wybrany został na członka PAL (Polska Akademia Literatury), od 1935 mieszkał w Warszawie. Autor zbiorów wierszy: Sad rozstajny (1912), Łąka (1920), Napój cienisty (1936), Dziejba leśna (1938); proza: Klechdy sezamowe (1913), Przygody Sinbada Żeglarza (1913), Klechdy polskie (Londyn 1956, wyd. krajowe 1959); krytyka: Szkice literackie (1959); przekłady: E.A. Poe Opowieści nadzwyczajne (t. 1-2, 1913).